۱۳ رجب میلاد مردی است که فرش و عرش در آفرینش او به سرور امد.
امام علی(ع) سیزدهم ماه
رجب سال سی ام عام الفیل در خانهی کعبه ولادت یافت. پدر آن حضرت، ابوطالب و
مادر گرامی ایشان فاطمه بنت اسد می باشد. سالهای کودکی و نوجوانیش در
دامان رسول خدا(ص) پرورش یافت. نخستین مردی بود که به نبوت رسول خدا(ص)
ایمان آورد و در تمامی شرایط از دوران قبل از هجرت( هنگامی که مکه در دستان
مشرکین بود تا شرایط شعب ابیطالب و لیله المبیت و … ) گرفته تا دوران بعد
از هجرت ( شرایط مدینه النبی و جنگهای تحمیلی مشرکان ضد مسلمانان و … )
یار و یاور صادق و صمیمی رسول خدا (ص) بود.
در این فرصت
اندک از بررسی رویداد ها و وقایع زندگانی آن حضرت صرف نظر می کنیم و می
پردازیم به وضعیت ما شیعیان [ شناسنامه ای !! ] آن حضرت، نسبت به امام و
الگویمان ؛ ” کسی که مفتخر به پیروی از راه و مکتب او هستیم. ”
استاد شهید مطهری(ره) [ یکی از اسلام شناسان حقیقی دورهی معاصر ] در کتاب سیری در نهج البلاغه [ ذیل عنوان : اعتراف تلخ ] می نویسد: